گــــــــــردو

اى شده از پى جامه ز لباس دین عور

روبه حیله گرى اى سگ پوشیده سمور

عسلى پوشى و گویى که بفقرم ممتاز

شتران با تو شریک اند بپشمینه بور

نشوى ره رواگر مخرقه را خوانى فقر

نشود رهبر اگر مشعله بردارد کور

ره بدین رفته نگردد که تو غافل گویى

که بشیرین سخن از خلق برآوردم شور

سامرى گاو همى ساخت ز زر تا خلقى

بخرى نام برآرند چو بهرام بگور

با وجود شکمى تنگ تر از چشم مگس

چند از بهر گلو سعى کنى همچون مور

طمع خام ببر از همه کس تا پس ازین

گرده قسمت تو پخته برآید ز تنور

مال را خاک شمر رنج مبین از مردم

نوش را ترک کن و نیش مخور از زنبور