گــــــــــردو

یارب آشفتگی زلف به دستارش ده 

چشم بیمار بگیر و دل بیمارش ده 

تا به ما خسته دلان بهتر ازین پردازد 

دلی از سنگ خدایا به پرستارش ده 

چاک چون صبح کن از عشق گریبانش را 

سر چو خورشید به هر کوچه و بازارش ده 

از تهیدستی حیرت زدگان بی‌خبرست 

دستش از کار ببر، راه به گلزارش ده 

سرمه خواب ازان چشم سیه مست بشو 

شمع بالین ز دل و دیده بیدارش ده 

تا مگر با خبر از صورت عالم گردد 

به کف آیینه‌ای از حیرت دیدارش ده 

نیست از سنگ دلم، ورنه دعا می‌کردم 

کز نکویان، به خود ای عشق سر و کارش ده 

صائب این آن غزل مرشد روم است که گفت 

ای خداوند یکی یار جفا کارش ده 

میرزا محمد علی صائب تبریزی-غزل شماره 167