گــــــــــردو

حدیث (1) پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم:

الْبَیِّعَانِ بِالْخِیَارِ مَا لَمْ یَفْتَرِقَا فَإِنْ صَدَقَا وَ بَیَّنَا بُورِکَ لَهُمَا فِی بَیْعِهِمَا وَ إِنْ کَتَمَا وَ کَذَبَا مُحِقَ بَرَکَةُ بَیْعِهِمَا

خریدار و فروشنده، تا از یکدیگر جدا نشده ‏اند، اختیار [فسخ معامله را] دارند.

اگر راست بگویند و [عیب را] آشکار بگویند، داد و ستد براى هر دو، برکت خواهد داشت، و اگر [عیب را] بپوشانند و دروغ بگویند برکت دادوستدشان خواهد رفت.

مستدرک الوسایل و مستنبط المسایل ج 13 ، ص 298 ، ح 15410

@@@@@@@

حدیث (2) امام باقر علیه السلام یا امام صادق علیه السلام:

أَنَّهُ سُئِلَ عَنِ الرَّجُلِ یَتَقَبَّلُ بِالْعَمَلِ فَلَا یَعْمَلُ فِیهِ وَ یَدْفَعُهُ إِلَى آخَرَ فَیَرْبَحُ فِیهِ قَالَ لَا إِلَّا أَنْ یَکُونَ قَدْ عَمِلَ فِیهِ شَیْئا

فردى کارى را بر مى ‏دارد ؛ اما خودش آن را انجام نمى ‏دهد ؛ بلکه به دیگرى وا مى‏ گذارد و در این میان سود مى ‏برد. فرمود: نه، مگر آن که خودش نیز مقدارى از آن کار را انجام دهد.

کافی(ط-الاسلامیه) ج 5 ، ص 273 و 274 ، ح 1

@@@@@@@

حدیث (3) پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم:

مَنْ ظَلَمَ أَجِیراً أَجْرَهُ أَحْبَطَ اللَّهُ عَمَلَهُ وَ حَرَّمَ عَلَیْهِ رِیحَ الْجَنَّةِ وَ إِنَّ رِیحَهَا لَیُوجَدُ مِنْ مَسِیرَةِ خَمْسِمِائَةِ عَام‏

کسى که مزدِ اجیرى را کم دهد ، خداوند عملش را باطل مى‏ گرداند و بوى بهشت را که از مسافت پانصد ساله به مشام مى‏ رسد، بر وى حرام مى‏ کند.

من لا یحضر الفقیه ج 4 ، ص 12 ،ح 4968 {شبیه این حدیث در امالی(صدوق) ص 427 ،ح 1 }

@@@@@@

حدیث (4) پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم:

ظُلمُ الأجِیرِ أجرَهُ مِن الکبائرِ .

کم دادن مزد اجیر (کارگر) ، از گناهان کبیره است.

بحار الانوار(ط-بیروت) ج 100 ، ص 170 ، ح 27

@@@@@

حدیث (5) پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم:

أعطُوا الأجیرَ أجرَهُ قَبلَ أنْ یَجِفَّ عَرَقُهُ

مزد کارگر را پیش از آن که عرقش خشک شود بدهید

صحیفه امام رضا علیه السلام ص 88 ، ح 5

 @@@@@@

حدیث (6) امام علی علیه السلام :

نَهى [رسولُ اللّه‏ِ صلى‏ الله‏ علیه‏ و‏ آله] أن یُسْتَعمَلَ أجیرٌ حتّى یُعلمَ ما اُجرتُهُ .

[پیامبر خدا صلى‏ الله‏ علیه‏ و‏ آله] نهى فرمود از این که کارگرى، پیش از تعیین مزدش، به کار گرفته شود.

من لا یحضره الفقیه ج 4 ، ص 10 ، ح 4968 - امالی(صدوق) ص 426 ، ح 1

احا