گزیده ای از رباعیات خیام بخش (۴)
دوشنبه, ۲۳ آذر ۱۳۹۴، ۰۲:۵۲ ب.ظ
مِی خوردن و شاد بودن آئین من است
فـارغ شدن از کفر و ز دین, دین من است
گفتم به عروس دهر کابین تــو چیست
گـفتــا: «دل خـرم تــو کـابـیـن مــن است»
٭٭٭٭
مِی خور که بجز مِی طربافزایی نیست
خــــــوشتر ز معاشری تماشایی نیست
آن جــــا که مِی و مطرب و معشوق بود
اندر دو جهان خوشتر از آن، جایی نیست
٭٭٭٭
مِی در کـف مـن نِه که دلم در تاب است
ایـن عـمر گـریز پای چون سیماب است
دریــاب کـــه آتــش جــوانــی آب اســت
خوشدار که بیداری دولت, خواب است
٭٭٭٭
مِی لعل مذاب است و صراحی کان است
جـسم اسـت پـیـالـه و شـرابـش جــان اسـت
آن جـام بـلورین کــه ز مـِـی خـندان است
اشـــکی اسـت کـه خون دل در آن پنهان است
٭٭٭٭
مِی نـوش کـه عـمر جاودانی این است
خــود حـاصلت از دور جـوانـی این است
هنگام گل و مُل است و یاران سرمست
خوش باش دمی که زندگانی این است
٭٭٭٭
هر چند که از گناه بدبختم و زشت
نــومــید نــیام چــو بـت پرستان کنشت
امــا ســحری که میرم از مخموری
مِی خواهم و معشوقه چه دوزخ چه بهشت
٭٭٭٭
هـر ذره کـه بـر روی زمینی بوده است
خـورشیـد رخی، زهره جبینی بوده است
گـــرد از رخ آستیـن بـــه آزرم افــشـان
کـــان هــم رخ خــوب نـازنینی بـوده است
٭٭٭٭
هر ذره که در خاک زمینی بوده است
پیش از من و تو تاج و نگینی بوده است
گــرد از رخ آستیـن بـــه آزرم افــشـان
کــان هـم رخ خـوب نـازنینی بـوده است
٭٭٭٭
یک جرعه ی مِی ز ملک کاووس به است
از تــــخت قباد و ملکت توس به است
آه ســـحــری ز سینـــــه ی خــــــــمــــاری
از طاعت زاهدان سالـوس, بـه است
٭٭٭٭
تــــا بــتـوانــی غــــم جــهـان هــیچ مــسنج
بــر تـن مـنه از آمـده و نـامده رنج
خوش مِی خور و می باش در این دیر سپنج
با خود نبری جویی اگر داری گنج
٭٭٭٭
بـنـگـر ز جـهـان چـه طرف بر بستم؟ هیچ
وز حـاصـل عـمر, چـیست در دستم؟ هیچ
شـمع طـربم ولـی چــو بنـشستم, هـیچ
مـن جـام جـمم ولـی چـو بشکستم هیچ
٭٭٭٭
عمرت چو بسر رسد, چه بغداد و چه بلخ
پیمانه چـو پر شود, چه شیرین و چه تلخ
خـوش بـاش که بعد از من و تو ماه بسی
از سـَلخ بـه غُـره آیـــد از غـره بــه سلخ