گــــــــــردو

ظهر یکی از روزهای ماه مبارک رمضان منصور حلاج از کنار خرابه ای که جزامی ها سکونت داشتند، می گذشت،جزامی‌ها داشتند ناهار می‌خوردند.ناهار که چه؟

ته مانده‌ غذاهای دیگران و چند تکه نان… یکی از آن ها تا حلاج را دید، گفت: 

-بفرمایید!

-مزاحم نیستم؟

-نه بفرمایید.

چون حلاج پای سفره نشست، یکی از جزامی‌ها پرسید:

-تو از ما نمی ترسی ؟دیگران حتی از کنار ما رد نمی شنوند!

-آنان روزه هستند.

-پس تو که این همه عارفی و خدا پرستی، چرا روزه نیستی؟

-امروز روزه نیستم.

حلاج دست به غذا برد و چند لقمه خورد، تشکر کرد و رفت.

موقع افطار منصورگفت: خدایا روزه مرا قبول کن ! 

یکی از یاران گفت: ولی ما تو را دیدیم که داشتی با جزامی‌ها ناهار می خوردی. حلاج در جوابش گفت:روزه‌ من برای خداست،ما روزه شکستیم و دلی را نشکستیم. 

گفت آن یـــــار کــــزو گشت سر دار بلند

جرمش این بود که اسرار هویدا می کرد