در این زمانه ی بی های و هوی لال پرست

در این زمانه ی بی های و هوی لال پرست

خوشا به حال کلاغان قیل و قال پرست

چگونه شرح دهم لحظه لحظه ی خود را

برای این همه نا باور خیال پرست ؟

از خانه بیرون می زنم اما کجا امشب

از خانه بیرون می زنم اما کجا امشب

شاید تو می خواهی مرا در کوچه ها امشب

پشت ستون سایه ها روی درخت شب

می جویم اما نسیتی در هیچ جا امشب

فقط همین و از این بیشتر نمی‌خواهم

هم از تو هیچ در این رهگذر نمی‌خواهم

                                و هم حضور تو را، مختصر نمی‌خواهم

اگر چه حرف توقف به دفتر من نیست

                                قبول کن که تو را رهگذر نمی‌خواهم

تا تو هستی و غزل هست دلم تنها نیست

تا تو هستی و غزل هست دلم تنها نیست

                               محرمی چون تو هنوزم به چنین دنیا نیست

از تو تا ما سخن عشق همان است که رفت

                               که در این وصف زبان دگری گویا نیست

مرا با برکه ام بگذار دریا ارمغان تو

تو از اول سلام ات پاسخ بدرود با خود داشت

اگرچه سحر صوتت جذبه «داوود» با خود داشت

بهشتت سبزتر از وعده ی شداد بود اما

-برایم برگ برگش دوزخ «نمرود» با خود داشت