جان نقش رخ تو بر نگین دارد

جان نقش رخ تو بر نگین دارد

دل داغ غم تو بر سرین دارد

تا دامن دل به دست عشق تست

صد گونه هنر در آستین دارد

مرا گر چون تو دلدارى نباشد

مرا گر چون تو دلدارى نباشد

هزاران درد دل بارى نباشد

چو تو یا کم ز تو یارى توان جست

چه باشد گر ستمکارى نباشد

اى روى تو آیت نکویى

اى روى تو آیت نکویى

حسن تو کمال خوبرویى

راتب شده عالم کهن را

هردم ز تو فتنه اى به نوی

یار گرد وفا نمی‌گردد / حاجتی زو روا نمی‌گردد

یار گرد وفا نمی‌گردد 

حاجتی زو روا نمی‌گردد 

ما به گرد درش همی گردیم 

گرچه او گرد ما نمی‌گردد 

عجب عجب که ترا یاد دوستان آمد

عجب عجب که ترا یاد دوستان آمد 

درآ درآ که ز تو کار ما به جان آمد 

مبر مبر خور و خوابم ز داغ هجران بیش 

مکن مکن که غمت سود و دل زیان آمد 

گزیده ای از رباعیات انوری بخش (6)

خورشید به روشنی رایت ماند         

گردون ز شرف به خاک پایت ماند

دوزخ به عتاب جان‌گزایت ماند         

فردوس به عرصه‌ی سرایت ماند

گزیده ای از رباعیات انوری بخش (5)

زان پس که دل و دیده بر من سپرند         

با عشق یکی شوند و آبم ببرند

صبرا به تو آیم غم کارم بخوری         

ای صبر نگویی که ترا با چه خورند

گزیده ای از رباعیات انوری بخش (4)

یک در فلک از امید من نگشاید         

یک کار من از زمانه می‌برناید

جان می‌کاهد غم تو می‌افزاید         

در محنت من دگرچه می‌درباید

گزیده ای از رباعیات انوری بخش (3)

گفتم ز فراق یاسمن می‌گرید         

این ابر که زار بر چمن می‌گرید

گل گفت به پای خویشتن برشکنم         

بر خنده‌ی یک هفته‌ی من می‌گرید

گزیده ای از رباعیات انوری بخش (2)

بر من شب هجر تو سرآید آخر         

این صبح وصال تو برآید آخر

دستی که ز هجران تو بر سر دارم         

از وصل به گردنت درآید آخر

گزیده ای از رباعیات انوری بخش (1)

آن چهره که هرکه وصف او بشنیدست         

بر چهره‌ی آفتاب و مه خندیدست

ماه نو عید دیده‌ام دوش بدو         

بر ماه تمام کس مه نو دیدست