گــــــــــردو

نه مرادم نه مریدم ،

نه پیامم نه کلامم،

نه سلامم نه علیکم،
نه سپیدم نه سیاهم.
نه چنانم که تو گویی،

نه چنینم که تو خوانی ونه آن گونه که گفتند و شنیدی.

نه سمائم،
نه زمینم،

نه به زنجیر کسی بسته و نه برده‌ی دینم
نه سرابم،

نه برای دل تنهایی تو جام شرابم،
نه گرفتار و اسیرم،

نه حقیرم،;
نه فرستاده پیرم،
نه به هر خانقه و مسجد و میخانه فقیرم

نه جهنم، نه بهشتم
چنین است سرشتم

این سخن را من از امروز نه‌ گفتم،;
نه‌ نوشتم،

بلکه از صبح ازل با قلم نور نوشتم.;
حقیقت نه به رنگ است و نه بو،

نه به های است و نه هو،
نه به این است و نه او،

نه به جام است و سبو...;
گر به این نقطه رسیدی به تو سر بسته و در پرده بگویم،

تا کسی نشنود آن راز گهربار جهان را،;
آنچه گفتند و سرودند تو آنی ...

خود تو جان جهانی،
گر نهانی و عیانی،
تو همانی که همه عمر به دنبال خودت نعره زنانی

تو ندانی;
که خود آن نقطه عشقی

تو اسرار نهانی;
همه جا تو

نه یک جای ،
نه یک پای،

همه‌ای;
با همه‌ای;
همهمه‌ای

تو سکوتی
تو خود باغ بهشتی.

تو به خود آمده از فلسفه‌ی چون و چرایی،
به‌ تو سوگند که این راز شنیدی و

نترسیدی و بیدار شدی،
در همه افلاک بزرگی،

نه که جزئی ،
نه چون آب در اندام سبوئی،

خود اوئی،
به‌خود آی

تا بدرخانه‌ی متروک هرکس ننشینی;

و به‌ جز روشنی شعشعه‌ی پرتو خود