گــــــــــردو

باز این چه شورش است که در خلق عالم است//باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است 

باز این چه رستخیز عظیم است کز زمین//بی نفخ صور خاسته تا عرش اعظم است 

این صبح تیره باز دمید از کجا کزو//کار جهان و خلق جهان جمله درهم است 

گویا طلوع میکند از مغرب آفتاب//کاشوب در تمامی ذرات عالم است 

گرخوانمش قیامت دنیا بعید نیست//این رستخیز عام که نامش محرم است 

در بارگاه قدس که جای ملال نیست//سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است 

جن و ملک بر آدمیان نوحه می کنند//گویا عزای اشرف اولاد آدم است 

خورشید آسمان و زمین، نور مشرقین//پرورده ی کنار رسول خدا، حسین 

کشتی شکست خورده ی طوفان کربلا//در خاک و خون طپیده میدان کربلا 

گر چشم روزگار به رو زار می گریست//خون می گذشت از سر ایوان کربلا 

نگرفت دست دهر گلابیبه غیر اشک//زآن گل که شد شکفته به بستان کربلا

از آب هم مضایقه کردندکوفیان//خوش داشتند حرمت مهمان کربلا 

بودند دیو و دد همه سیراب ومی مکند//خاتم ز قحط آب سلیمان کربلا 

زان تشنگان هنوز به عیوق می رسد//فریاد العطش ز بیابان کربلا 

آه از دمی که لشگر اعدا نکرد شرم//کردند رو به خیمه ی سلطان کربلا 

آن دم فلک بر آتش غیرت سپند شد//کز خوف خصم در حرم افغان بلندشد 

کاش آن زمان سرادق گردون نگون شدی//وین خرگه بلند ستون بیستون شدی 

کاش آن زمان درآمدی از کوه تا به کوه//سیل سیه که روی زمین قیرگون شدی 

کاش آن زمان ز آه جهان سوز اهل بیت//یک شعله ی برق خرمن گردون دون شدی 

کاش آن زمان که این حرکت کرد آسمان//سیماب وار گوی زمین بی سکون شدی 

کاش آن زمان که پیکر او شد درون خاک//جان جهانیان همه از تن برون شدی 

کاش آن زمانکه کشتی آل نبی شکست//عالم تمام غرقه دریای خون شدی 

آن انتقام گر نفتادی به روزحشر//با این عمل معامله ی دهر چون شدی 

آل نبی چو دست تظلم برآورند//ارکان عرش را به تلاطم درآورند 

بر خوان غم چو عالمیان را صلا زدندا//ول صلا به سلسله ی انبیا زدند 

نوبت به اولیا چو رسید آسمان طپید//زان ضربتی که بر سر شیرخدا زدند 

آن در که جبرئیل امین بود خادمش//اهل ستم به پهلوی خیرالنسا زدند 

بس آتشی ز اخگر الماس ریزه ها//افروختند و در حسن مجتبی زدند 

وآنگه سرادقی که ملک مجرمش نبود//کندند از مدینه و در کربلا زدند 

وز تیشه ی ستیزه درآن دشت کوفیا//بس نخل ها ز گلشن آل عبا زدند 

پس ضربتی کزان جگر مصطفی درید//بر حلق تشنه ی خلف مرتضی زدند 

اهل حرم دریده گریبان، گشوده مو//فریاد بر در ِ حرم کبریا زدند 

روح الامین نهاده به زانو سر حجاب //تاریک شد ز دیدن آن چشم آفتاب 

چون خون ز حلق تشنه ی او بر زمین رسید//جوش از زمین به ذروه عرش برین رسید 

نزدیک شد که خانه ی ایمان شود خراب//از بس شکست ها که به ارکان دین رسید 

نخل بلند او چو خسان بر زمین زدند//طوفان به آسمان ز غبار زمین رسید 

باد آن غبار چون به مزار نبی رساند//گرد از مدینه بر فلک هفتمین رسید 

یکباره جامه در خم گردون به نیل زد//چون این خبر به عیسی گردون نشین رسید 

پر شد فلک ز غلغله چون نوبت خروش//از انبیا به حضرت روح الامین رسید 

کرد این خیال وهم غلط کار کان غبار//تا دامن جلال جهان آفرین رسید 

هست از ملال گرچه بری ذات ذوالجلال//او در دلست و هیچ دلی نیست بی ملال 

ترسم جزای قاتل او چون رقم زنند//یک باره بر جریده ی رحمت قلم زنند 

ترسم کزین گناه شفیعان روز حشر//دارند شرم کز گنه خلق دم زنند 

دست عتاب حق به در آید ز آستین//چون اهل بیت دست در اهل ستم زنند 

آه از دمی که باکفن خون چکان ز خاک//آل علی چو شعله ی آتش علم زنند 

فریاد از آن زمان که جوانان اهل بیت//گلگون کفن به عرصه ی محشر قدم زنند 

جمعی که زد به هم صفشان شور کربلا//در حشر صف زنان صف محشر به هم زنند 

از صاحب حرم چه توقع کنند باز//آن ناکسان که تیغ به صید حرم زنند 

پس بر سنان کنند سری را که جبرئیل//شوید غبار گیسویش از آب سلسبیل 

روزی که شد به نیزه سر آن بزرگوار//خورشید سربرهنه برآمد ز کوهسار 

موجی به جنبش آمد و برخاست کوه//ابری به بارش آمد وبگریست زار زار 

گفتی تمام زلزله شد خاک مطمئن//گفتی فتاد از حرکت چرخ بی‌قرار 

عرش آن زمان به لرزه درآمد که چرخ پیر//افتاد در گمان که قیامت شدآشکار 

آن خیمه‌ای که گیسوی حورش طناب بود//شد سرنگون ز باد مخالف حباب وار 

جمعی که پاس محملشان داشت جبرئیل//گشتند بی‌عماری محمل شتر سوار 

با آنکه سر زد آن عمل از امت نبی//روح‌الامین ز روح نبی گشت شرمسار 

وانگه ز کوفه خیل الم رو به شام کرد//نوعی که عقل گفت قیامت قیام کرد 

بر حربگاه چون ره آن کاروان فتاد//شور و نشور واهمه را در گمان فتاد 

هم بانگ نوحه غلغله در شش جهت فکند//هم گریه بر ملائک هفت آسمان فتاد 

هرجا که بود آهویی از دشت پا کشید//هرجا که بود طایری از آشیان فتاد 

شد وحشتی که شور قیامت به باد رفت//چون چشم اهل بیت بر آن کشتگان فتاد 

هرچند بر تن شهدا چشم کار کرد//بر زخم های کاری تیغ و سنان فتاد 

ناگاه چشم دختر زهرا در آن میان//بر پیکر شریف امام زمان فتاد 

بی اختیار نعره ی هذا حسین زود//سر زد چنانکه آتش ازو در جهان فتاد 

پس با زبان پر گله آن بضعةالرسول//رو در مدینه کرد که یا ایهاالرسول 

این کشته ی فتاده به هامون حسین توست//وین صید دست و پا زده در خون حسین توست 

این نخل تر کز آتش جانسوز تشنگی//دود از زمین رسانده به گردون حسین توست 

این ماهی فتاده به دریای خون که هست//زخم از ستاره بر تنش افزون حسین توست 

این غرقه محیط شهادت که روی دشت//از موج خون او شده گلگون حسین توست 

این خشک لب فتاده دور از لب فرات//کز خون او زمین شده جیحون حسین توست 

این شاه کم سپاه که باخیل اشگ و آه//خرگاه زین جهان زده بیرون حسین توست 

این قالب طپان که چنین مانده بر زمین//شاه شهید ناشده مدفون حسین توست 

چون روی در بقیع به زهرا خطاب کرد//وحش زمین و مرغ هوا را کباب کرد 

کای مونس شکسته دلان حال ماببین//ما را غریب و بی کس و بی آشنا ببین 

اولاد خویش را که شفیعان محشرند//در ورطه ی عقوبت اهل جفا ببین 

در خلد بر حجاب دو کون آستین فشان//واندر جهان مصیبت ما بر ملا ببین 

نی ورا چو ابر خروشان به کربلا//طغیان سیل فتنه و موج بلاببین 

تن های کشتگان همه در خاک و خون نگر//سرهای سروران همه بر نیزه هاببین 

آن سر که بود بر سر دوش نبی مدام//یک نیزه اش ز دوش مخالف جدا ببین 

آن تن که بود پرورشش در کنار تو//غلطان به خاک معرکه ی کربلا ببین 

یا بضعةالرسول ز ابن زیاد داد//کو خاک اهل بیت رسالت به باد داد 

خاموش محتشم که دلسنگ آب شد//بنیاد صبر و خانه ی طاقت خراب شد 

خاموش محتشم که ازین حرف سوزناک//مرغ هوا و ماهی دریا کباب شد 

خاموش محتشم که ازین شعر خون چکان//در دیده ی اشگ مستمعان خوناب شد 

خاموش محتشم که ازین نظم گریه خیز//روی زمین به اشک جگرگون کباب شد 

خاموش محتشم که فلک بس که خون گریست//دریا هزار مرتبه گلگون حباب شد 

خاموش محتشم که بسوز تو آفتاب//از آه سرد ماتمیان ماهتاب شد 

خاموش محتشم که ز ذکر غم حسین//جبریل را ز روی پیامبر حجاب شد 

تا چرخ سفله بود خطایی چنین نکرد//بر هیچ آفریده جفایی چنین نکرد 

ای چرخ غافلی که چه بیداد کرده ای//وز کین چه ها درین ستم آباد کرده ای 

بر طعنت این بس است که با عترت رسول//بیداد کرده خصم و تو امداد کرده ای 

ای زاده زیاد نکرده است هیچگه//نمرود این عمل که تو شداد کرده ای 

کام یزید داده ای از کشتن حسین//بنگر که را به قتل که دلشاد کرده ای 

بهر خسی که بار درخت شقاوتست//درباغ دین چه با گل و شمشاد کرده ای 

با دشمنان دین نتوان کرد آن چه تو//با مصطفی و حیدر و اولاد کرده ای 

حلقی که سوده لعل لب خود نبی بر آن//آزرده اش به خنجر بیداد کرده ای 

ترسم تو را دمی که به محشر برآورند//از آتش تو دود به محشردرآورند

 

.::: محتشم کاشانی :::.

متن کامل شعر محتشم کاشانی :باز این چه شورش است که در خلق عالم است