گزیده ای از رباعیات مولانا بخش (۲)
جمعه, ۲۲ آبان ۱۳۹۴، ۰۸:۳۰ ق.ظ
چون شاهد پــــوشیده خــــــرامان گردد
هـــــر پوشیده ز جامه عــــــریان گردد
بس رخت به خیل کاو گــروگان گردد
گـر سنگ بود چو کان زرافشان گردد
*&******&&&&&&&&&******&*
چـــــون صبح ولای حق دمیدن گیرد
جــــــــان در تن زندگان پریدن گیرد
حایی برســــد مرد که در هر نفسی
بی زحمت چشــم دوست دیدن گیرد
*&******&&&&&&&&&******&*
چـــــون صورت تـــو در دل مـا بازآید
مسکین دل گمگشتـــــه بجــــــــا بازآید
گر عمر گذشت و یک نفس بیش نماند
چــــــون او بـــــرسد گذشته ها بازآید
*&******&&&&&&&&&******&*
چـــون نیستی تـو محض اقرار بود
هستی تــــــو ســرمایه‌ی انکار بود
هـــــرکس که ز نیستی ندارد بوئی
کــــافــــر میرد اگرچه دیندار بود
*&******&&&&&&&&&******&*
حــــاشا که دل از عشق جهانرا نگرد
خود چیست بجـز عشق که آنرا نگرد
بیـــــزار شوم ز چشم در روز اجل
گــــر عشق رها کند که جانرا نگرد
*&******&&&&&&&&&******&*
خاک تــــــوام و خـــدای حق میداند
واجب نبــــــود کـــه از منت بستاند
ور بستاند دعـــــا گـــری پیشه کنم
تا رحـــــــم کنـــد پیش منت بنشاند
*&******&&&&&&&&&******&*
خاموش مراز گفت و گفتار تو کرد
بیکــــــار مـرا حلاوت کار تو کرد
بگــــریختم از دام تو در خانه‌ی دل
دل دام شــــد و مرا گرفتار تو کرد
*&******&&&&&&&&&******&*
خـــــوابم ز خیال روی تو پشت بـداد
وز تــــو ز خیال تو همی خواهم داد
خـــــــوابم بشد ودست بدامان تو زد
خـوابم خود مرد چون خیال تو بزاد
*&******&&&&&&&&&******&*
خواهم گردی که از هــوای تـو رسد
باشد که به دیده خاک پـــای تو رسد
جـــــــانم ز جفا خرم و خندان باشد
زیـرا ز جفـتتــا بوی وفای تو رسد
*&******&&&&&&&&&******&*
خواهم که دلم با غم هم خــــــو باشد
گر دست دهـد غمش چه نیکــو باشد
هــان ای دل بی دل غم او دربر گیر
تا چشــــم زنـی خود غم او او باشد
*&******&&&&&&&&&******&*
خورشید که باشد کـــــه بروی تو رسد
یا باد سبک سر که به مــــوی تو رسد
عقلی که کند خواجه گهی شهر وجود
دیـــوانه شود چون سر کوی تو رسد
*&******&&&&&&&&&******&*
خــــورشید که در خانه بقـا می نکند
می‌گـــــــــردد جابجا و جا می نکند
آن نـــــــــرو بجز قصد هوا می‌نکند
می گـــــوید کاصل ما خطا می نکند
<p>رباعیات مولانا