گــــــــــردو

به نام آنکه نامش حرز جان‌هاست//ثنایش جوهر تیغ زبان‌هاست

زبان در کام، کام از نام او یافت//نم از سرچشمهٔ انعام او یافت

خرد را زو نموده دم به دم روی//هزاران نکتهٔ باریک چون موی

فلک را انجمن‌افروز از انجم//زمین را زیب انجم ده به مردم

مرتب‌ساز سقف چرخ دایر//فراز چار دیوار عناصر

قصب‌باف عروسان بهاری//قیام‌آموز سرو جویباری

بلندی‌بخش هر همت‌بلندی//به پستی‌افکن هر خودپسندی

گناه آمرز رندان قدح‌خوار//به طاعت‌گیر پیران ریاکار

انیس خلوت شب‌زنده‌داران//رفیق روز در محنت‌گذاران

ز بحر لطف او ابر بهاری//کند خار و سمن را آبیاری

وجودش آن فروزان آفتاب است//که ذره ذره از وی نوریاب است

ز بام آسمان تا مرکز خاک//اگر صد پی به پای وهم و ادراک،

فرود آییم یا بالا شتابیم//ز حکمش ذره‌ای بیرون نیاییم

عبدالرحمان جامی