گزیده ای از رباعیات مولانا بخش (۳)
چشمت صنما هــــــــزار دلدار کشد
آن ناله‌ی زیر او همـــــــه زار کشد
شاهان زمانه خصم بـــــــردار کنند
آن نـرگس بیــــــــدار تو بیدار کشد
*&******&&&&&&&&&******&*
چشم تو هـــــــــزار سحــــر مطلق دارد
هــــر گوشه هــــزار جــــان معلق دارد
زلفت کفر است و دین رخ چون قمرست
از کفــــــر نگــر که دین چه رونق دارد
*&******&&&&&&&&&******&*
چشمی کـــه نظر بدان گل و لاله کند
این گنبد چــــرخ را پـــر از ناله کند
میهای هـــــزار سالـــه هرگز نکنند
دیوانگیی کــــه عشق یکســـاله کند
*&******&&&&&&&&&******&*
جــــــودت همه آن کند که دریا نکند
این دم کـــــرمت وعده به فردا نکند
حـاجت نبـــــــود از تو تقاضا کردن
کــــــز شمس کسی نور تقاضا نکند
*&******&&&&&&&&&******&*
جوزی کـه درونش مغز شیرین باشد
درجی که در او در خوش آیین باشد
چندین ز حســــد شکستن آن مطلب
گــــر بشکنیش هـــزار چندین باشد
*&******&&&&&&&&&******&*
چــــــون بدنامی بـــــروزگـاری افتد
مــــرد آن نبـــــــود که نامداری افتد
گــــر در خواهی ز قعر دریا بطلب
کــــــان کف باشد که بر کناری افتد
*&******&&&&&&&&&******&*
چون خمـر تو در ساغر ما در ریزند
پنهان شدگتـــــان این جهـان برخیزند
هم امت پــــرهیــــــز ز ما پرهیزند
هــم اهل خــــــرابات ز ما بگریزند
*&******&&&&&&&&&******&*
چون دیده بر آن عارض چون سیم افتاد
جان در لب تـــــو چــو دیده‌ی میم افتاد
نمــــــرود صفت ز دیدگـــان رفت دلم
در آتش ســـــودای بـــــراهیـــــم افتاد
*&******&&&&&&&&&******&*
چـــــون دیده بــــــرفت تـوتیای تو چه سود
چون دل همه گشت خون وفای تو چه سود
چـــون جان و جگر سوخت تمام از غم تو
آنگـــــاه سخنـــــــان جانفزای تو چه سود
*&******&&&&&&&&&******&*
چــــون روز وصال یار ما نیست پدید
انــــدک انــــــدک ز عشق بایــد ببرید
میگفت دلــــــم که این محالست محال
ســـــر پیش فکنــــده زیر لب میخندید
*&******&&&&&&&&&******&*
چـــــون زیر افکند در عراق آمیزد
دل عقـــــــل کند رها ز تن بگریزد
من آتشــــم و چو درد می برخیزم
هـــــر آتش را که درد می‌برخیزد
ریاعیات مولانا