گــــــــــردو

ساقی و بتی و بربطی بر لب کشت     

     این هـر سه مرا نقد و تو را نسیه بهشت

مشنو سخن بهشت و دوزخ از کس    

      کــه رفــت بــه دوزخ و کــه آمــد ز بهشت؟

                ٭٭٭٭ 

ساقی، به حیات چون کسی رهبر نیست     

     ور نـیـز بــود بـه از مِی و ساغر نیست

مِــی هـــمدم مـاست چونکه آن گرمی دل       

    در آب حـیات و چشمهی کوثر نیست

               ٭٭٭٭ 

سیم ار چـه نه مایه خــردمندان است     

     بــی سیمان را بـــاغ جهان زندان است

از دست تهی، بنفشه سر بر زانوست      

    وز کیسه ی زر دهان گل خندان است

              ٭٭٭٭ 

شادی به طلب که حاصل عمر دمی است     

     هــر ذره ز خـاک کـیقـبادی و جمی است

احــوال جــهـان و عـــمر فـــانـــی و و جــود     

     خـــوابی و خیالی و فریبی و دمـی است

         ٭٭٭٭ 

صـــحرا رخ خـود به ابر نوروز بشست      

    این دهر شکسته دل ز نو گشت درست

با سبزه خطی به سزهزاری مِی خور     

     شادی کسی که سبزه از خاکش رُست

       ٭٭٭٭ 

فــصل گــل و طرف جویبار و لب کشت    

      با یک دو سه اهل دلبـری حور سرشت

پیش آر قــدح که بـاده نــوشان صــبوح    

      آسـوده ز مـسجدنـد و فـــارغ ز کِنِشت

            ٭٭٭٭

 گویند بـهشت بـا رخ حـور خـوش اسـت     

     مــن می گـویم که آب انگور خوش است

این نقد بگیر و دست از آن نسیه بدار     

     که آواز دهل شنیدن از دور خوش است

                ٭٭٭٭ 

مــن هیچ ندانم که مرا آن که سرشت      

    از اهـل بـهـشـت کـــرد یــــا دوزخ زشــت

جـامـی و بـتی و بـربطی بـر لب کشت     

     این هر سه مرا نقد و تو را نسیه بهشت

            ٭٭٭٭ 

مــهـتاب بـه نـور, دامـن شـب بـشکافت     

     مِی نـــوش دمی خوش تر از این نتوان یافت

خوش بــاش و بـیندیش که مـهتاب بسی      

    انــدر سـر گــور یـک بـه یـک خــواهـد تـافت

            ٭٭٭٭

 مِی خور که همیشه راحت روح تو اوست     

     آسایش جان و دل مجروح تو اوست

تـــــوفــان غـــــم ار درآیــد از هــر ســویی     

     در باده گریز؛ کشتی نوح تو اوست