گــــــــــردو

بر من شب هجر تو سرآید آخر         

این صبح وصال تو برآید آخر

دستی که ز هجران تو بر سر دارم         

از وصل به گردنت درآید آخر

□

ما با این همه غم با که گساریم آخر         

وین غصه دمی با که برآریم آخر

کس نیست که با او نفسی بتوان زد         

تنها همه عمر چون گذاریم آخر

□

ای ماه تمام برنیایی آخر         

جانی که همی رخ ننمایی آخر

چون جان به لطافت و چو ماهی به جمال         

جان من و ماه من کجایی آخر

□

رای تو که آفتاب فضلست و هنر         

گر یاد کند نیم شب از نیلوفر

ناکرده برو تمام رای تو گذر         

از آب به خاصیت برافرازد سر

□

خورشید ز رای مقتفی دارد نور         

وز دولت سنجریست گیتی معمور

وز رایت این رایت دین شد منصور         

احسنت زهی خلیفه سلطان دستور

□

دی گر بفزود عز دین عدل عمر         

وز جور تهی کرد زمین عدل عمر

امروز به صد زبان جهان می‌گوید         

ای عدل عمر بیا ببین عدل عمر

□

ای رای تو آفتاب و ای کلک تو تیر         

وی چون تو جوان نبوده در عالم پیر

دانی همه علمها مگر غیب خدای         

داری همه چیزها مگر عیب و نظیر

□

هستم شب و روز و روز و شب در تدبیر         

تا خصم ترا چون کشم ای بدر منیر

هان تا ز قصاص من نترسی که مرا         

هم گردن تیغ هست و هم گردن تیر

□

منصوریه هر گزت درآمد به ضمیر         

کاین به درت موکب میمون وزیر

هین کو لب غنچه گو بیادست ببوس         

کو دست چنار گو بیا دست بگیر

□

ای چرخ نفور از جفای تو نفیر         

وی بخت جوان فغان از این عالم پیر

ای عمر گریزان ز توام نیست گزیر         

وی دست اجل ز دست غم دستم گیر

□

ای دل هم از ابتدا دل از جان برگیر         

وانگه به فراغت پی آن دلبر گیر

یا نی مزن این حلقه و راه اندر گیر         

وین هم به مزاج آن صد دیگر گیر

□

از دست تو بنده داستانی شده گیر         

وز مهر نشانه‌ی جهانی شده گیر

دل رفت و نماند جان و تن بر خطرست         

من ماندم و عشق و نیم جانی شده گیر

□

جز بنده رفیق و عاشق و یار مگیر         

غمخوار توام عمر مرا خوار مگیر

در کار تو کارم ار به جان یابد دست         

تو پای به کار برمنه کار مگیر

انوری