گــــــــــردو

گفتم ز فراق یاسمن می‌گرید         

این ابر که زار بر چمن می‌گرید

گل گفت به پای خویشتن برشکنم         

بر خنده‌ی یک هفته‌ی من می‌گرید

□

یک شب مه گردون به رخت می‌نگرید         

وز اشک ز دیده خون دل می‌بارید

یک قطره از آن بر رخ زیبات چکید         

وان خال بدان خوشی از آن گشت پدید

□

آن روز که بنده خاک خدمت بوسید         

بر خدمت تو هیچ سعادت نگزید

وامروز چو رنگ و رونق خویش ندید         

ابرام به خانه برد و امید برید

□

بیداد فلک پرده‌ی رازم بدرید         

تیمار جهان امیدم از جان ببرید

ای دل پس ازین کناره‌ای گیر و برو         

کین کار مرا کناره‌ای نیست پدید

@

زان پس که وصال روی در پرده کشید         

واندوه فراق پرده بر من بدرید

گفتم که مگر توانمش دید به خواب         

خود خواب همی به خواب نتوانم دید

□

شد عمر و زمانه را جوادی نرسید         

وز نامه‌ی آرزو سوادی نرسید

دستی که به دامن قناعت نزدیم         

دردا که به دامن مرادی نرسید

□

ای عشق بجز غمم رفیقی دگر آر         

وی وصل غرض تویی سر از پیش برآر

وی هجر بگفته‌ای بریزم خونت         

گر وقت آمد بریز و عمرم به سر آر

□

در دست غمت دلم زبونست این بار         

وین کار ز دست من برونست این بار

وین طرفه که با تو نرد جان می‌بازم         

دست تو بهست ودست خونست این بار

□

دی ما و می و عیش خوش و روی نگار         

وامروز غم جدایی و فرقت یار

ای گردش ایام ترا هر دو یکیست         

جان بر سر امروز نهم دی باز آر

□

گویی که میفکن دبه در پای شتر         

تا من چو خران همی جهم بر آخر

گر نه زندت صلاح قواد پسر         

من بر ... این سخن زنم ... ی پر

□

دل محنت تازه چاشنی کرد آخر         

سوگند هلاک جان من خورد آخر

عشقی که فرود برد جهانی به زمین         

می‌جست و هم از زمین برآورد آخر

انوری