گــــــــــردو

خورشید به روشنی رایت ماند         

گردون ز شرف به خاک پایت ماند

دوزخ به عتاب جان‌گزایت ماند         

فردوس به عرصه‌ی سرایت ماند

□

هم ابر به دست درفشانت ماند         

هم برق به تیغ جان ستانت ماند

هم رعد به کوس قهرمانت ماند         

هم ژاله به باران کمانت ماند

□

با روی تو از عافیت افسانه بماند         

وز چشم تو عقل شوخ و دیوانه بماند

ایام زفتنه‌ی‌تو در گوشه نشست         

خورشید ز سایه‌ی تو در خانه بماند

□

مسعود سعادت جهان بود نماند         

فهرست سعود آسمان بود نماند

گو خواه بمان جهان کنون خواه ممان         

چون آنکه ازو خلاصه آن بود نماند

□

ما را بجز از نیاز هیچ چیز نماند         

در کیسه‌ی عقل نقد تمییز نماند

گه گاه به آب دیده دل‌خوش شدمی         

چندان بگریستم که آن نیز نماند

□

چندان که مرا دلبر من رنجاند         

گر هیچ کسی نداند ایزد داند

یک دم زدن از پای فرو ننشیند         

تا بر سر آب و آتشم ننشاند

□

چون روز علم زد به حسامت ماند         

چون یک شبه ماه شد به جامت ماند

تقدیر به عزم تیزکامت ماند         

روزی به عطا دادن عامت ماند

□

یکباره مرا بلایت از پای نشاند         

بر یک یک مویم آب رنجوری ماند

چون سیم و زرم بر آتش تیز گداخت         

وان سیم و زری که بود بر خاک فشاند

□

تا طارم نه سپهر آراسته‌اند         

تا باغ چهار طبع پیراسته‌اند

در خار فزوده و ز گل کاسته‌اند         

چتوان کردن چو این چنین خواسته‌اند

□

چشم و دل من که هرچه گویم هستند         

در خصمی من به مشورت بنشستند

اول پایم بر درغم بشکستند         

واخر دستم ز بی غمی بر بستند

□

یاران به جهان چشم چو گل بگشادند         

هر یک دو سه روز رنگ و بویی دادند

چون راست که بر بهار دل بنهادند         

ازبار یگان یگان فرو افتادند

انوری