گــــــــــردو

دادا چنـان هـم عـاشق پیـمان شکـن نبــود

علت ، خـودت شدی کــــه برایت دهن نبود

سالی شود کـه تشنه ی یک حرف آبی ام

در چنتـه ات شبیـــــــه زلالـی سخـن نبـود

حتـّی بـــه شبنمـی ز تـو قانع شدم ولی

موئی تعصّب از لب ِ پلکت بـــه من نبود

گویـا تــو هـم شکفتن گل را دلت نخواست

نـامـت میـان سینــــــه دران چمـن نبـود

آیـــــا سـزد بــرای تــو اکنـون فـداشوم؟!

این یـک خطا سلیقه ی اهل وطن نبود

من ریشـه ام ز طایفه ی آب و آتشاست

قبـل از افـاده ی تــــو زبـانـم کهـن نبـود

بــاری ببنـد جملـه بسـاط غــــــــــــــرور را

کایـن قـوم مــا ز نسل محبّت شکن نبود

مــا را بـه زور ، عـاطفـه ی هیچ کس مباد

آسوده تـــــــر بــرو ، پــدرم راهـــزن نبـــود