گــــــــــردو

هرروز با انبوهی از غـــم‌‌های کوچک

گم می شوم در بین آدم‌‌های کوچک

سرمایی احساس من مشتی دوبیتی‌ست

عمری‌ست می بالـم به این غم‌‌های کوچک

گلبرگ‌‌ها هم پاکی ام را می‌شناسند

مثل تمـــام قطره شبنـــم‌‌های کوچک

با آن که بیهوده‌ست امّا می‌سپارم

زخم بزرگم را به مرهم‌‌های کوچک

پیچیده بـــوی محتشـم مثل نسیمی

در سینه‌‌هامان این محرّم‌‌های کوچک

غــم‌‌هایمان اندازه صحرا بزرگ اند

ما را نمی فهمند آدم‌‌های کوچک

سعید بیابانکی