گــــــــــردو

هرکس که سر زلف تو آورد بدست

از غالیه فارغ شد و از مشگ برست

عاقل نکند نسبت زلفت با مشگ

داند که میان این و آن فرقی هست

@@@@@@@@@

تا مهر توام در دل شوریده نشست

وافتاد مرا چشم بدان نرگس مست

این غم ز دلم نمی نهد پای برون

وین اشگ ز دامنم نمیدارد دست

@@@@@@

ای مقصد خورشید پرستان رویت

محراب جهانیان خم ابرویت

سرمایه عیش تنگدستان دهنت

سر رشته دلهای پریشان مویت

@@@@@@@@

گفتم عقلم گفت که حیران منست

گفتم جانم گفت که قربان منست

گفتم که دلم گفت که آن دیوانه

در سلسله زلف پریشان منست

@@@@@@@@

دوران بقا بی می و ساقی حشواست

بی زمزمه نای عراقی حشو است

چندانکه فذالک جهان می نگرم

بارز همه عشرتست و باقی حشواست

@@@@@@@

دنیا نه مقام ماست نه جای نشست

فرزانه در او خراب اولیتر و مست

بر آتش غم ز باده آبی میزن

زان پیش که در خاک روی باد بدست

@@@@@@@

امشب من و چنگیئی و معشوقه چست

بودیم به عیش و عهد کردیم درست

ساقی ز بلور ناب بر روی زمین

میکشت عقیق و لؤلؤتر میرست

@@@@@@

میکوش که تا ز اهل نظر خوانندت

وز عالم راز بی خبر خوانندت

گر خیر کنی فرشته خوانند ترا

ور میل بشر کنی بشر خوانندت

@@@@@@

هرچند که درد دل هر خسته بسیست

وز دست فلک رشته بگسسته بسیست

زنهار ز کار بسته دل تنگ مدار

در نامه غیب راز سربسته بسیست

@@@@@@

گل کز رخ او خجل فرو میماند

چیزیش بدان غالیه بو میماند

ماه شب چهارده چو بر می آید

او نیست ولی نیک بدو میمان