گــــــــــردو

گلرنگ شد در و دشت ، از اشکباری ما

چون غیر خون نبارد ، ابر بهاری ما 

با صد هزار دیده ، چشم چمن ندیده 

در گلستان گیتی ، مرغی به خواری ما 

بی خانمان و مسکین ، بد بخت و زار و غمگین 

خوب اعتبار دارد ، بی اعتباری ما 

این پرده ها اگر شد ، چون سینه پاره دانی 

دل پرده پرده خون است ، از پرده داری ما 

یکدسته منفعت جو ، با مشتی اهرمن خو 

با هم قرار دادند ، بر بی قراری ما

گوش سخن شنو نیست ، روی زمین و گر نه

تا آسمان رسیده است ، گلبانگ زاری ما 

بی مهر روی آن مه ، شب تا سحر نشد کم

اختر شماری دل ، شب زنده داری ما 

بس در مقام جانان ، چون بنده جان فشاندیم 

در عشق شد مسلم ، پروردگاری ما 

ازفر فقر دادیم ، فرمان به باد و آتش 

اسباب آبرو شد ، این خاکساری ما 

در این دیار باری ، ای کاش بود یاری 

کز روی غمگساری ، آید به یاری ما

فرخی یزدی