گــــــــــردو

ندارد درد من درمان دریغا//بماندم بی سر و سامان دریغا

درین حیرت فلک ها نیز دیر است//که می‌گردند سرگردان دریغا

درین دشواری ره جان من شد//که راهی نیست بس آسان دریغا

فرو ماندم درین راه خطرناک//چنین واله چنین حیران دریغا

رهی بس دور می‌بینم من این راه//نه سر پیدا و نه پایان دریغا

ز رنج تشنگی مردم به زاری//جهان پر چشمهٔ حیوان دریغا

چو نه جانان بخواهد ماند نه جان//ز جان دردا و از جانان دریغا

اگر سنگی نه ای بنیوش آخر//ز یک‌یک سنگ گورستان دریغا

عزیزان جهان را بین به یک راه//همه با خاک ره یکسان دریغا

ببین تا بر سر خاک عزیزان//چگونه ابر شد گریان دریغا

مگر جان‌های ایشان ابر بوده است//که می‌بارند چون باران دریغا

بیا تا در وفای دوستداران//فرو باریم صد طوفان دریغا

همه یاران به زیر خاک رفتند//تو خواهی رفت چون ایشان دریغا

رخی کامد ز پیدایی چو خورشید//کنون در خاک شد پنهان دریغا

از آن لب‌های چون عناب دردا//وزان خط های چون ریحان دریغا

به یک تیغ اجل درج دهان را//نه پسته ماند و نه مرجان دریغا

بتان ماه‌روی خوش‌سخن را//کجا شد آن لب و دندان دریغا 

زنخدان‌ها چو بر خواهند بستن//زنخدان را ز نخ می‌دان دریغا

بسا شخصا که از تب ریخت در خاک//شد از تبریز با کرمان دریغا

بسا ایوان که بر کیوانش بردند//کجا شد آنهمه ایوان دریغا

بسا قصرا که چون فردوس کردند//کنون شد کلبهٔ احزان دریغا

درین غم‌خانه هر یوسف که دیدی//لحد بر جمله شد زندان دریغا

چو یکسان است آنجا ترک و تاجیک//هم از ایران هم از توران دریغا

تو خواه از روم باش و خواه از چین//نه قیصر ماند و نه خاقان دریغا

ز افریدون و از جمشید دردا//ز کیخسرو ز نوشروان دریغا

هزاران گونه دستان داشت بلبل//نبودش سود یک دستان دریغا

پس از وصلی که همچون باد بگذشت//درآمد این غم هجران دریغا

ز مال و ملک این عالم تمام است//تو را یک لقمه چون لقمان دریغا

برای نان چه ریزی آب رویت//که آتش بهتر از این نان دریغا

تو را تا جان بود نان کم نیاید//چه باید کند چندین جان دریغا

خداوندا همه عمر عزیزم//به جهل آورده‌ام به زیان دریغا

اگرچه بس سپیدم می‌شود موی//سیه می‌گرددم دیوان دریغا

چو دوران جوانی رفت چون باد//بسی گفتم درین دوران دریغا

نشد معلوم من جز آخر عمر//که کردم عمر خود تاوان دریغا

مرا گر عمر بایستی خریدن//تلف کی کردمی زین‌سان دریغا

بسی عطار را درد و دریغ است//که او را هست جای آن دریغا

خدایا چون گناهم کرد ناقص//نهادم روی در نقصان دریغا

اگر کرد این گدا بر جهل کاری//از آن غم کرد صدچندان دریغا

تو عفوش کن که گر عفوت نباشد//فرو ماند به صد خذلان دریغا