گزیده ای از رباعیات خیام بخش (۱)
چون بلبل مست راه در بستـان یافت
روی گل و جام و باده را خندان یافت
آمـد بــه زبــان حال در گوشم گفت:
دریـاب کـه عمر رفته را نتوان یافت
٭٭٭٭
چون چرخ به کام یـک خـردمند نگشت
خواهی تو فلک هفت شُمُر خـواهی هشت
چــون بــایـد مرد و آرزوها همه هِشت
چــه مــور خـورد بــه گور و چه گرگ به دشت
٭٭٭٭
چـون لالـه به نـوروز قـدح گـیر بــه دست
بـا لالـه رخـی اگـر تو را فرصت هست
مِی نـوش به خـرمی که این چـرخ کـبود
نـاگــاه تــــو را چـو خـاک گـرداند پَست
٭٭٭٭
چون نیست حقیقت و یقین اندر دست
نـتوان بـه امـید شـک هـمه عـمر نشست
هـان تـا نـنهی باده و مِی از کـف دست
در بـی خـبری, مرد چه هشیار و چه مست
٭٭٭٭
خاکی که به زیر پـای هـر حیوانی است
موی صنمی و چهره ی جانانی است
هر خشت که بر کنگره ی ایوانی است
انگشت وزیـری و سـر سلطانی است
٭٭٭٭
خوش آن که در این زمانه آزاده بزیست
خرسند به هر چه هستی اش داده بزیست
این یک دم زندگی گرامی می داشت
آزاده و هــــــــــم ســـــــــاده و با باده بزیست
٭٭٭٭
خیام، برای هر گنه ماتم چیست؟
در خوردن غم، فایده بیش و کم چیست؟
آن را کـــه گــنه نکرد، غفران نبود
غـفران چــو بــرای گنه آمد، غم چیست؟
٭٭٭٭
دارنــــده چـــو تــرکیب عناصر آراسـت
از بهر چه او فکندش اندر کم و کاست؟
گر نیک آمد, شکستن از بهر چه بود؟
ور نــیک نـیامد, این صور عیب کراست؟
٭٭٭٭
در دایره ای کــــه آمدن و رفتن مــاست
آن را نـــه بــدایت نه نهایت پیداست
کس می نزند دمی در این معنی راست
کاین آمدن از کجا و رفتن به کجاست
٭٭٭٭
در هر دشتی که لاله زاری بوده است
از سـرخی خـون شـهریـاری بوده است
هـر شـاخـه بـنفشه کز زمین می روید
خالی است که بر رخ نگاری بوده است