گــــــــــردو

امام موسی کاظم علیه‌السلام فرمودند: لقمان پیوسته به پسرش می‌گفت: پسرم! دنیا دریاست و در آن، گروه‌هاى بسیارى غرق شده‌اند پس باید کشتىِ تو در آن، پروا کردن

 از خداى تعالى، و پُل تو ایمان به خدا، و بادبان کشتى‌ات توکّل باشد، تا ـ پسرم! ـ شاید نجات پیدا کنى؛ هر چند من گمان ندارم که نجات یابنده باشى .

پسرم! چگونه مردم از آنچه وعده داده شده‌اند نمى‌ترسند، در حالى که هر روز، از [عمر] آنان کاسته مى‌شود ؟! و چگونه کسى که اجلِ پایان پذیرى دارد، براى آنچه وعده داده شده، مهیّا نمى‌گردد؟!

پسرم! از دنیا به اندازه نیاز برگیر و چنان در آن وارد نشو که به آخرتت زیان رسانَد، و آن را چنان رها نکن که سربارِ مردم شوى، و چنان روزه بگیر که شهوتت را قطع کند

 و روزه‌اى نگیر که از نماز، بازت دارد؛ چرا که نماز، نزد خدا، از روزه بزرگتر است.

متن عربی حدیث:

الإمام الکاظم علیه السلام: کانَ لُقمانُ علیه السلام یَقولُ لاِبنِهِ: یا بُنَیَّ، إنَّ الدُّنیا بَحرٌ، وقَد غَرِقَ فیها جِیلٌ کَثیرٌ، فَلتَکُن سَفینَتُکَ فیها تَقوَى اللّه ِ تَعالى، وَلیَکُن جِسرُکَ إیمانا بِاللّه ِ، وَلیَکُن شِراعُهَا 

التَّوَکُّلَ، لَعَلَّکَ ـ یا بُنَیَّ ـ تَنجو وما أظُنُّکَ ناجِیا!

یا بُنَیَّ، کَیفَ لا یَخافُ النّاسُ ما یوعَدونَ، وهُم یَنتَقِصونَ فی کُلِّ یَومٍ، وکَیفَ لا یُعِدُّ لِما یوعَدُ مَن کان لَهُ أجَلٌ یَنفَدُ.

یا بُنَیَّ، خُذ مِنَ الدُّنیا بُلغَةً، ولا تَدخُل فیها دُخولاً یَضُرُّ فیها بِآخِرَتِکَ، ولا تَرفُضها فَتَکونَ عِیالاً عَلَى النّاسِ، و صُم صِیاما یَقطَعُ شَهوَتَکَ، ولا تَصُم صِیاماً یَمنَعُکَ مِنَ الصَّلاةِ؛ فَإِنَّ الصَّلاةَ أعظَمُ عِندَ اللّه ِ مِنَ الصَّومِ.

منبع : «قصص الأنبیاء،ص190- بحارالأنوار،ج 13،ص 416»