درد زده است جان من میوهٔ جان من کجا

درد زده است جان من میوهٔ جان من کجا

درد مرا نشانه کرد درد نشان من کجا

دوش ز چشم مردمان اشک به وام خواستم

این همه اشک عاریه است اشک روان من کجا

گل نازدار// سود گرت هست گرانی مکن

سود گرت هست گرانی مکن

 خیره سری با دل و جانی مکن

آن گل صحرا به غمزه شکفت

صورت خود در بن خاری نهفت

اگر شعر‌های من زیباست

اگر شعر‌های من زیباست 

دلیلش آن است 

که تو زیبایی

فروغی است یکرنگی از گوهر ما

فروغی است یکرنگی از گوهر ما

دل ساده فردی است از دفتر ما

به دعوی نداریم چون صبح حاجت

که خورشید مهری است از محضر ما

گل زودرس

آن گل زودرس چو چشم گشود 

 به لب رودخانه تنها بود 

 گفت دهقان سالخورده که : حیف که چنین یکه بر شکفتی زود 

 لب گشادی کنون بدین هنگام 

من خسته چون ندارم، نفسی قرار بی‌تو

من خسته چون ندارم، نفسی قرار بی‌تو

به کدام دل صبوری، کنم ای نگار بی‌تو

ره صبر چون گزینم، من دل به باد داده

که به هیچ وجه جانم، نکند قرار بی‌تو

ز جم بر جام می خطی عیان است

ز جم بر جام می خطی عیان است 

 جهان مردم بود مردم جهان است

بجوی این راز جانی از دساتیر 

که این قول از حدیث باستان است

قراری چون ندارد جانم اینجا

قراری چون ندارد جانم اینجا

دل خود را چه می‌رنجانم اینجا؟

سر عاشق کله‌داری نداند

بنه کفشی، که من مهمانم اینجا

شعر حزین لاهیجی برای حضرت علی(ع)

آمد سحر ز کوى تو دامن کشان صبا

اهدى السلام منک على تابع الهدى 

شد زان سلام زنده عظام رمیم من

گفتم به صد نیاز که اهلا و مرحبا 

بخت و دولت به برم زآب روان باز آمد

بخت و دولت به برم زآب روان باز آمد

وز سعادت به سرم سرو روان باز آمد

پیر بودم به وصال رخ خویش همه روز

باز پیرانه سرم بخت جوان باز آمد

شکست پیر مغان گر سرم به ساغر می

شکست پیر مغان گر سرم به ساغر می

عجب مدار که سرها شکسته بر سر می

ستم به ساغر می‌شد نه بر سر من اگر

شکست بر سر من می فروش ساغر می

گر مدعی نه‌ای غم جانان به جان طلب

گر مدعی نه‌ای غم جانان به جان طلب

جان چون به شهر عشق رسد نورهان طلب

خون خرد بریز و دیت بر عدم نویس

برگ هوا بساز و نثار از روان طلب

اول دفتر به نام ایزد دانا

اول دفتر به نام ایزد دانا

صانع پروردگار حی توانا

اکبر و اعظم خدای عالم و آدم

صورت خوب آفرید و سیرت زیبا

برق سبک عنان را پروای خار و خس نیست

برق سبک عنان را پروای خار و خس نیست

دام و قفس چه سازد با دل رمیده ما؟

دست گرهگشایی است از کار هر دو عالم

در دامن توکل پای کشیده ما

رویم ز گریه بین چو گلین کاه زیر آب

رویم ز گریه بین چو گلین کاه زیر آب

از شرم روی توست رخ ماه زیر آب

ماهی تنی و می‌کنی از اشک من گریز

نه ماهیان کنند وطن گاه زیر آب

فروزان کن ز رخ کاشانه ای چند

فروزان کن ز رخ کاشانه ای چند

بسوزان-شمعِ من!-پروانه ای چند

فغانم گوش کن امشب،که فردا

زمن خواهی شنید افسانه ای چند

چه سازم به خاری که در دل نشیند؟

غمش در نهانخانه دل نشیند

به نازی که لیلی به محمل نشیند

به دنبال محمل چنان زار گریم

که از گریه ام ناقه در گل نشیند

گر سخن بر وفق عقل هر سخنور گویمی

گر سخن بر وفق عقل هر سخنور گویمی

شک نبودی کان سخن بر خلق کمتر گویمی

راز عالم در دلم، گنگم ز نااهلی خلق

گر تو را اهلیتی بودی تو را بر گویمی

از سوز عشق چون شمع راحت کجاست ما را؟

از سوز عشق چون شمع راحت کجاست ما را؟

تن بوته گدازست تا سر بجاست ما را

راه سلوک ما را از خار می کند پاک

این آتشی که از شوق در زیر پاست ما را

نشاندی آتشم بر جان، کجایی

نشاندی آتشم بر جان، کجایی

فشاندی اشکم از مژگان، کجایی

همه دردم، همه دردم، همه درد

کجایی ای مرا درمان، کجایی

صاحب نظر نباشد دربند نیک نامی

صاحب نظر نباشد دربند نیک نامی

خاصان خبر ندارند از گفت و گوی عامی

ای نقطه سیاهی بالای خط سبزش

خوش دانه‌ای ولیکن بس بر کنار دامی

به باغ راهِ خزان و بهار نتوان بست

به باغ راهِ خزان و بهار نتوان بست

به رویِ بخت درِ روزگار نتوان بست

کنارِ کِشت چه خوش می سرود دهقانی

که: سیل حادثه را رهگذار نتوان بست

درین شب ها

درین شب ها،

که گل از برگ و برگ از باد و باد از ابر می ترسد.

درین شب ها، 

که هر آیینه با تصویر بیگانه ست

سر خجلت بزیر از روی آن آیینه رو دارم

سر خجلت بزیر از روی آن آیینه رو دارم

گنهکارم ولیکن چشم بخشایش ازو دارم

دلم زین آرزو خون شد که جان در پایت افشانم

برفتی از برم اما هنوز این آرزو دارم

شعری زیبای از ابوالحسن ورزی

در دلم یادی از آن رخسار زیبا مانده است

پرتوی از او در این آیینه پیدا مانده است

هیچ دانی چیست این سرخی که در چشم منست؟؟

آتشی کز کاروان اشک بر جا مانده است