گــــــــــردو

ز جم بر جام می خطی عیان است 

 جهان مردم بود مردم جهان است

بجوی این راز جانی از دساتیر 

که این قول از حدیث باستان است

بگیر از باستان این راست گفتار 

که گفت نغز گفت راستان است

سخن های بزرگان از پی و پیش 

چو نیکو بنگری از یک زبان است

در این ره از روان ها کاروان هاست 

که از دنبال یکدیگر روان است

سخن ها نیز کز دل بر زبان هاست 

 به معنی چون درای کاروان است

دو گیتی در تن و جان تو مضمر 

یکی پیدا و آن دیگر نهان است

اگر پای تو در هفتم زمین است 

سرت بیرون ز هفتم آسمان است

تنت را دیبه ای از چرخ اطلس 

که بر دوشش حمایل کهکشان است

فروزان این گهرها از برو دوش 

ز سرتیپی و سرهنگی نشان است

نژادت از کیان آمد ولیکن 

 دلت را رخ ندانم زی کیان است

عیان گردد چو در آب افتد این مرغ 

که مرغابی بود یا ماکیان است

نهان از چشم نادان راز گیتی 

ولیکن بر دل دانا عیان است

جهان انسان، پیمبر عین انسان 

علی انسان عین این جهان است

پیمبر شهر علم است و علی در

خوش آن سر کو بدین در آستان است

دری بگشوده بر دل های روشن 

 ولی جبریل بر در پاسبان است

پیمبر سنگ حکمت را ترازوست 

علی نیز این ترازو را زبان است

علی دان آن لسان الله ناطق 

کزو شد کشف اسرار و حقایق

(دیوان حبیب مدائح، ص 199-200)