صبحی خوش و خرم است خیز ای ساقی
صبحی خوش و خرم است خیز ای ساقی
در شیشه کن آن شراب از شب باقی
جــامی بــه مــن آور و غـــنیمت می دان
ایــن یــک دم نــقـــد را و فــــردا باقی
٭
گـر آمـدنـم بـه مـن بُدی, نـامدمی
ور نیز شدن به من بُدی, کی شدمی
به زان نبُدی که اندرین دیر خراب
نـه آمـدمـی، نـه بُدَمی، نــه شـدمـی
٭٭٭٭
گر جنس مرا خاصه بداند ساقی
صد فضل ز هر گونه براند ساقی
ور درمانم به رسم خود باده دهد
از حد خـــودم درگذراند ســـاقی
٭٭٭٭
گــــر دست دهد ز مغز گندم نانی
وز مِی دو منی ز گـــوسفندی رانی
بـا لالـه رخی به گوشه ی بستانی
عیشی بـود آن نـه حد هر سلطانی
٭٭٭٭
گر روی زمین به جمله آباد کنی
چندان نبود که خاطری شاد کنی
گـر بنده کنی به لطف، آزادی را
بـــه ز آنکه هــــزار بنده آزاد کنی
٭٭٭٭
گر کار فلک به داد سنجیده بُدی
احـوال فلک جمله پسندیده بُدی
ور عدل بُدی به کارها در گردون
کی خاطر اهل فضل رنجیده بُدی
٭٭٭٭
گــویند مخور مِی کـــه بلاکش بــاشی
در روز مــکافــات، در آتــــــش بــاشــی
این هست ولی ز هر دم عالم خوش تر
این یک دمه کز شراب، سرخوش باشی
٭٭٭٭
هـان تـا بر مستان به درشتی نشوی
یا از در نیکوان به زشتی نشوی
مِی خور که ز خوردن و ز ناخوردن مِی
گر آلت دوزخی، بهشتی نشوی
٭٭٭٭
هان کوزه گرا بـپا اگر هُـشیاری!
تـــا چند کنی برگِل مردم خواری
انگشت فریدون و کف کیخسرو
بر چرخ نهاده ای چه می پـنداری؟
٭٭٭٭
هـنـگـام پگـاه ای صــنـم فــرخ پــی!
بـر ساز ترانه ای و پیش آور مِی
کافکند به خاک صد هزاران جم و کی
ایــن آمــدن تیر مه و رفتـن دی
٭٭٭٭
هــنگــام صبوح است خروش ای ساقی!
ما و مِی و کوی مِی فروش ای ساقی!
چه جای صلاح است؟ خموش ای ساقی!
بگذر ز حدیث و مِی بنوش ای ساقی!