گزیده ای از رباعیات خیام بخش (۲)
در پرده ی اسرار, کـسی را ره نیست
زیـن تــعبیه جـــان هیچ کس آگه نیست
جــز در دل خاک, هیچ منزلگه نـیست
مِی خور که چنین فسانه ها کوته نیست
٭٭٭٭
در خــواب بـُدم مـرا خــردمـنـدی گـفت
کـز خواب, کسی را گل شادی نشکفت
کاری چه کنی که با اجل باشد جفت؟
مِی خور که به زیر خاک می باید خـفت
٭٭٭٭
در دهـــــر بــــــدان نــهال تــحقـیــق نــرُست
زیرا که در این راه، کسی نیست درست
هر کس زده است دست در شاخی سست
امــروز چــو دی شمار و فردا چو نخست
٭٭٭٭
در صومعه و مـدرسه و دِیر و کِنِشت
تــرسنـده ی دوزخند و جویای بهشت
آن کـس کـه ز کردار خــدا آگاه است
زین تخم در اندرون خود هیچ نکشت
٭٭٭٭
در فصل بـهـار اگر بتی حـور سرشت
یک ساغر مِی دهد مرا بر لب کشت
هر چند به نزد مردم این باشد زشت
سگ بــه ز من ار دگر برم نـام بهشت
٭٭٭٭
دریاب که از جسم جدا خواهی رفت
در پـرده ی اســرار فــنــا خــواهــی رفت
مِـی نــوش نــدانی ز کـجـا آمده ای
خـوش بــاش ندانی به کجا خواهی رفت
٭٭٭٭
دنیا دیدی و هر چه دیدی هیچ است
آن نیز که گفتی و شنیدی هیچ است
سـرتاسـر آفــاق دویــدی هیـچ است
آن نیز کـه در خـانه خزیدی هیچ است
٭٭٭٭
دوران جهان بی مِی و ساقی هیچ است
بــــی زمــزمــــه ی نــــای عــراقی هیـچ است
هـر چــنـد در احـــوال جــهـان مـی نـگرم
حـــاصل همه عشرت است و بـاقی هیچ است
٭٭٭٭
دوری کـه در آن آمــدن و رفــتـن مــاســت
آن را نه سـرآغـاز و نـه پـایان پیداست
کـس مـی نزند دمی در این معنی راست
کـایـن آمـدن از کـجا و رفتن به کجاست
٭٭٭٭
ساقی، قــدحـی که کار عالم نفسی است
گر شادی آن یک نفس، آن نیز بسی است
خوش باش به هر چه پیشت آید کـه جـهان
هــرگــز نشود چنانــکه دلخواه کسی است