گــــــــــردو

یک در فلک از امید من نگشاید         

یک کار من از زمانه می‌برناید

جان می‌کاهد غم تو می‌افزاید         

در محنت من دگرچه می‌درباید

□

لایق به جان شاه جهانی باید         

زین جمله دهی جمله‌ستانی باید

زین طایفه امن آدمی ممکن نیست         

اینها همه گرگند شبانی باید

□

بس راه که پای همتم پیماید         

تا مشکل یک راز فلک بگشاید

بس روز سیه که از غلط پیش آید         

تا از شب شک صبح یقینی زاید

□

دی قهر تو گفتی که اجل می‌زاید         

وامروز بقا به عدل می‌افزاید

آن قهر جهانگیر چنان می‌بایست         

وان عدل جهان‌دار چنین می‌باید

□

هم توسن چرخ زیر زین را شاید         

هم گوهر خورشید نگین را شاید

تا ظن نبری که آن و این را شاید         

پیروز شه طغان تکین را شاید

□

وصل تو که از سنگ برون می‌آید         

در کوکبه‌ی خیال چون می‌آید

با هجر همی‌گوید ازین رنگرزی         

من می‌دانم که بوی خون می‌آید

□

تا رای تو از قدح به شمشیر آید         

گرد سپهت برین فلک زیر آید

نصرت به زبان تیغ تیزت می‌گفت         

با یار که از ملک بقا سیر آید

□

زلف تو که در فتنه کنون می‌آید         

از غارت جان و دل نمی‌آساید

وای از شب زلف تو که گر کار اینست         

بس روز قیامت که جهان آراید

□

گر بنده ز آب می‌بترسد شاید         

مکتوب تو هم دلیریی ننماید

آخر دو سه خدمتم از آن سو آمد         

باید که یکی جواب از این سو آید

□

با گل گفتم ابر چرا می‌گرید         

ماتم‌زده نیست بر کجا می‌گرید

گل گفت اگر راست همی باید گفت         

بر عمر من و عهد شما می‌گرید

□

باری بنگر که چشم من چون گرید         

هر شب ز شب گذشته افزون گرید

از چشم ستاره بار خون افشانم         

گر چشم بود ستاره را خون گرید

انوری