گــــــــــردو

ماه بالای سر آبادی است ،

اهل آبادی در خواب .

 روی این مهتابی خشت غربت را می بویم. 

باغ همسایه چراغش روشن، 

 من چراغم خاموش .

 ماه تابیده به بشقاب خیار، به لب کوزه آب .

غوک ها می خوانند .

مرغ حق هم گاهی.

کوه نزدیک من است : پشت افراها، سنجد ها. 

وبیابان پیداست .

سنگ ها پیدا نیست، گلچه ها پیدا نیست .

سایه هایی از دور، مثل تنهایی آب، مثل آواز خدا پیداست. 

نیمه شب باید باشد .

دب کبر آن است ، دو وجب بالاتر از بام. 

 آسمان آبی نیست، روز آبی بود .

یاد من باشد فردا، بروم باغ حسن گوجه و قیسی بخرم. 

یاد من باشد فردا لب سلخ، طرحی از بزها بردارم ،

طرحی از جارو ها ، سایه هاشان در آب. 

یاد من باشد هر چه پروانه که می افتد در آب، زود از آب درآرم. 

یاد من باشد کاری نکنم، که به قانون زمین بر بخورد .

 یاد من باشد فردا لب جوی حوله ام را هم با چوبه بشویم. 

یادمن باشد تنها هستم .

ماه بالای سر تنهایی است.

سهراب سپهری