گــــــــــردو

آن گل زودرس چو چشم گشود 

 به لب رودخانه تنها بود 

 گفت دهقان سالخورده که : حیف که چنین یکه بر شکفتی زود 

 لب گشادی کنون بدین هنگام 

 که ز تو خاطری نیابد سود 

 گل زیبای من ولی مشکن 

 کور نشناسد از سفید کبود 

نشود کم ز من بدو گل گفت 

 نه به بی موقع آمدم پی جود 

کم شود از کسی که خفت و به راه 

 دیر جنبید و رخ به من ننمود 

 آن که نشناخت قدر وقت درست 

 زیرا این طاس لاجورد چه جست ؟