گــــــــــردو

سود گرت هست گرانی مکن

 خیره سری با دل و جانی مکن

آن گل صحرا به غمزه شکفت

صورت خود در بن خاری نهفت

صبح همی باخت به مهرش نظر

 ابر همی ریخت به پایش گهر

باد ندانسته همی با شتاب

 ناله زدی تا که براید ز خواب

 شیفته پروانه بر او می پرید

 دوستیش ز دل و جان می خرید

 بلبل آشفته پی روی وی

 راهی همی جست ز هر سوی وی

 وان گل خودخواه خود آراسته

 با همه ی حسن به پیراسته

 زان همه دل بسته ی خاطر پریش

 هیچ ندیدی به جز از رنگ خویش

شیفتگانش ز برون در فغان

 او شده سرگرم خود اندر نهان

 جای خود از ناز بفرسوده بود

 لیک بسی بیره و بیهوده بود

 فر و برازندگی گل تمام

 بود به رخساره ی خوبش جرام

 نقش به از آن رخ برتافته

 سنگ به از گوهرنایافته

 گل که چنین سنگدلی برگزید

عاقبت از کار ندانی چه دید

 سودنکرده ز جوانی خویش

خسته ز سودای نهانی خویش

آن همه رونق به شبی در شکست

تلخی ایام به جایش نشست

 از بن آن خار که بودش مقر

 خوب چو پژمرد برآورد سر

 دید بسی شیفته ی نغمه خوان

 رقص کنان رهسپر و شادمان

 از بر وی یکسره رفتند شاد

راست بماننده ی آن تندباد

 خاطر گل ز آتش حسرت بسوخت

 ز آن که یکی دیده بدو برندوخت

هر که چو گل جانب دل ها شکست

 چون که بپژمرد به غم برنشست

دست بزد از سر حسرت به دست

 کانچه به کف داشت ز کف داده است

چون گل خودبین ز سر بیهشی

دوست مدار این همه عاشق کشی

یک نفس از خویشتن آزاد باش

 خاطری آور به کف و شاد باش