گــــــــــردو

برای چیدن گل سرخ، نه ارّه بیاور، نه تبر ! 

سرانگشت ساده‌ی همان ستاره‌ی بی‌آسمانم ... بس ، 

تا هر بهار به بدرقه‌ی فروردین ، 

هزار پاییز پریشان را گریه کنم . 

- هم از این‌روست که خویشتن را دوست می‌دارم . 

برای کُشتن من، نه کوه و نه واژه ، 

اشاره‌ی خاموش نگاهی نابهنگامم ... بس . 

تا معنی از گل سرخ بگیرم و شاعر شوم . 

- هم از این روست که ترا دوست می‌دارم . 

برای مُرده‌ی من، نه اندوه آسمان و نه گور زمین ، 

تنها کابوس بی‌بوسهْ‌رفتنِ مرا از گفتگوی گهواره بگیر. 

من پنجه‌ی پندار بر دیدگان دریا کشیده‌‌ام 

پس شکوفه‌کن ای نارون، ‌ای چراغ، ای واژه ! 

این‌جا پروانه و پری به رویا‌ی مزمور ماه ، 

دریچه‌ای برای دل من آورده‌اند . 

- هم از این روست که جهان را دوست می‌دارم . 

سید علی صالحی