گــــــــــردو

بز ملا حسن مسئله گو 

 چو به ده از رمه می کردی رو 

 داشت همواره به همره پس افت 

 تا سوی خانه ،‌ ز بزها ، دو سه جفت 

 بز همسایه ،‌بز مردم ده 

 همه پر شیر و همه نافع و مفت 

 شاد ملا پی دوشیدنشان 

 جستی از جای و به تحسین می گفت 

مرحبا بز بزک زیرک من 

 که کند سود من افزون به نهفت 

 روزی آمد ز قصا بز گم شد 

 بز ملا به سوی مردم شد 

جست ملا ،‌ کسل و سرگردان 

همه ده ، خانه ی این خانه ی آن 

 زیر هر چاله و هر دهلیزی 

 کنج هر بیشه ،‌به هر کوهستان 

دید هر چیز و بز خویش ندید 

 سخت آشفت و به خود عهد کنان 

گفت : اگر یافتم این بد گوهر 

 کنمش خرد سراسر استخوان 

 ناگهان دید فراز کمری 

 بز خود را از پی بوته چری

رفت و بستش به رسن ،‌زد به عصا 

 بی مروت بز بی شرم و حیا 

 این همه آب و علف دادن من 

عاقبت از توام این بود جزا 

که خورد شیر تو را مرده ده ؟

بزک افتاد و بر او داد ندا

شیر صد روز بزان دگر 

 شیر یک روز مرا نیست بها ؟

یا مخور حق کسی کز تو جداست 

 یا بخور با دگران آنچه تراست