گــــــــــردو

مـــا خاک را به نظر کیمیـــا کنیـــم

صد درد را به گوشهٔ چشمی دوا کنیـــم

درحبسِ صورتیــــم و چنین شاد و خرّمیـــم

بنگر کــه در سراچـــهٔ معنـــی چه‌هـــا کنیـــم

رندانِ لاابالی و مستانِ سرخوشیم

هشیار را به مجلسِ خود کی رها کنیم

موجِ محیط و گوهرِ دریای عزتیم

ما میل دل به آب و گِل، آخر چرا کنیم

در دیده رویِ ساقی و در دست جامِ می

باری بگو که گوش به عاقل چرا کنیم

ما را نَفَس چو از دمِ عشق است لاجرم

بیگانه را به یک نفسی آشنا کنیم

از خود برآ و در صفِ اصحابِ ما خرام

تا سیدانه روی دلت با خدا کنیم