سهـمـی کـه مــرا دلـبــر خـبّــاز دهـد / نه از سر کینه کز سر نـــــــاز دهد
در چنگ غمش بمانده ام همچو خمیر / ترسم که به دست آتشم باز دهد
* * *
زیبــــا بت کفشگر چو کفش آراید / هر لحظه لب لعل بر آن می ساید
کفشی که ز لعل و شکرش آراید / تـــاج سر خورشیـد فلک را شـایـد
آنها که هوای عشق موزون زده اند / هر نیم شبی سجاده در خون زده اند
نشنیدستی، که عاشقان خیمه ی عشق / از گردش هفت چرخ بیرون زده اند
@@@@@@@@@@
شب را چه خبر که عاشقان می چه کشند / وز جام بلا چگونه می زهر چشند؟
اَر راز نهان کنند غمشان بکشد / ور فاش کنند مردمانشان بکشند
در گنجه دو درزن گر استاد جوان / بردند تظلم به بر شاه جهان
فـرمــود مَـلِـک بــه درزیــان ارّان / گه درزن این برید و گه درزن آن
* * *
رفتی به سرا دوش به می نوشیدن / بودت هوس یار دگر ورزیدن
روی تو بکنده اند و معلومم شد / من روی تو کنده چون توانم دیدن؟!
گفتـی که : بدان رُخان زیبـا که مراست / چون خلد وثاق تو نخواهم آراست!
امروز در این زمانه خود زهره که راست؟ / تا گوید کان خلاف گفتی، یا راست!
@@@@@@@@@
از رنگ رخ تو گل عجب شرمگن است / وز طعم لبت بُتـا، رطب شرمگن است
هر بی ادبی که در سرت هست، مکن / کز بی ادبی هات ادب شرمگن است
در عشق تو هر سوی همی باید رفت / چون اشک، به هر روی همی باید رفت
در خدمت زلفین تو همچون شاهان / شرط است، که بر موی همی باید رفت!
@@@@@@@@@@
کس عاشق آن لب چو شهد تو مباد / جز فرقد و مَه، مرقد و مهد تو مباد
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . / . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .